Dromen

In haar dromen wordt ze een adelaar, 
vliegt over torens, zweeft urenlang over 
zilveren zeeën, ziet mensen onder zich
dansen op pleinen, doet angst vervliegen,

landt in de kruin van bomen en speurt
de horizon af naar ongerepte schoonheid 
in klanken en woorden, in vormen en 
kleuren die haar doen zinderen van geluk.

Tot de dageraad haar wakker schudt, ze
weigert haar ogen te openen, niet te voelen
dat ze niets voelt, nauwelijks ziet, zonder 
smaak en geur leeft, niets er meer toe doet.

Verwoed verlangend naar vrijheid in 
perfecte gewichtloos. Verlost te worden 
van de realiteit waarin haar verlamde lijf 
en slopende vermoeidheid haar doet wensen 

nooit meer wakker te hoeven worden.

Conny Lahnstein