Gesprek II

Spiegel

Om steeds weer in herhaling te vervallen,
alweer dezelfde weg te moeten inslaan.
Het spiegelgladde water opnieuw te doorwaden 
als was er nooit iets gebeurd, blindelings.
De terugblik overbodig. 

Verlies went nooit.
Het nestelt zich in al mijn poriën zonder mij
te verlaten. Ik praat tegen je, stel de vragen. 
Je antwoorden hoor ik zonder stem. Ik knik.

Je hebt gelijk, altijd gelijk, omdat je niet meer
bent. De fles is gesloten, je geest op sterk
water gezet. Maar ik volg je, hoor mezelf, lees
mijn innerlijke gedachten, want daar ben je. 

Nog wel.
Zolang ik jou besta.

Conny Lahnstein

Zaterdag