Kortetermijn

Ze rookt, staart tv zonder geluid, kijkt verbaasd naar
mij op alsof ik onaangekondigd ben binnen gekomen, 
terwijl ze na de bel de deur voor me heeft opengedaan. 

Ze vertelt dat haar leven onmenselijk is, dit land zich
zou moeten schamen voor haar erbarmelijke bestaan, 
gedoemd tot de bedelstaf, ze er liever was ingebleven. 

De nieuwe wasmachine heeft het voor de zoveelste 
keer begeven, de Senseo idem dito, haar pinpas 
alweer verloren, de fietsbanden lek gestoken. 

Hoe ik heet en hoe oud ik ben, oefent de namen van
mijn kinderen dit keer maar 12 maal, zegeviert het 
moment van onthouden, bespot de lelijke namen. 

Ze hoeft niet meer te werken en vraagt of dat erg
is, vindt het jammer want ze had nog heel graag, 
maar berust erin dat ze tot de sierpaarden behoort. 

Conny Lahnstein