Kruideniersdochter (1965)

Daar stond ze, versperde hen de weg. Groot was ze met
blonde staarten en te zwaar voor haar leeftijd. Ze maande hen
mee te komen, welnu, en allemaal. Ze waren heel jong,
te jong en wisten alleen van het goede. 

Daar stonden ze op haar balkon. De onderbroeken laag, de
billen nog nooit zo naakt, omdat het moest, omdat ze anders!
En ze huilden onmachtige tranen, kenden nog geen wraak,
want dan hadden ze haar geschopt, gebeten en geslagen.

Ze mochten niet klikken zei ze, maar deden het toch, want  bij
thuiskomst vloeiden onmiskenbaar nog de tranen. De moeder
kocht dit keer niets maar haalde haar verhaal.

Alhoewel de dochter nooit meer werd gesignaleerd bleven ze
op hun hoede van het kwade, wat daar begon en nooit meer ging.

Conny Lahnstein