Ontmoetingen

Vandaag is hij te moe. Herhaalt het voor de 
zekerheid en sluit beleefd zijn deur. Ernaast
wordt met deuren gegooid, terwijl ze smijt met 
afkortingen. Taal is nou eenmaal haar ding.

Haar aanrecht schreeuwt om een doekje. Ze 
wil mens zijn, geen cliënt. Ongevraagde hulp
bestraft ze met blauwe plekken. Pleisters 
worden niet meer verstrekt, ook niet stiekem.

Als het tegenzit wuift ze naar de bloemen,
speelt ze Koningin op haar eigen landgoed.
Schildert de hemel blauw, spelt ‘tamponeren’
in de nog natte verf. Later volgen de vlinders.

Ze laat zich steeds vaker duwen, zodat er meer
tijd overblijft. In het park herinnert ze zich hoe
vakantie voelt. Vertelt dat ze ooit geroofd is
en haar moeder kinderloos achterbleef.

Nog net geen tranen bij het afscheid. 

Conny Lahnstein 
28 oktober 2022